-
1 ad - sentior (ass-)
ad - sentior (ass-) sēnsus, īrī, dep., to give assent, approve, agree with: omnes adsensi sunt, L.: clamori vestro: Sulpicio: illud: cetera Crasso: adsentior tibi, ut, etc. -
2 adsentior
as-sentĭor ( ads-, Fleck., B. and K., Halm, Weissenb.; ass-, Merk.), sensus, 4, v. dep. [sentio] (the act. form assentio, īre, was out of use even in the time of Varro, Varr. L. L. Fragm. ap. Gell. 2, 25, 9; cf. Spald. ad Quint. 1, 5, 55. The middle use of the word corresponds far better with its signif. than the active; for while adsentio prop. signif. only sentiendo accedere ad aliquem or aliquid, to make known one's inclination or feeling toward any object, whether in favor of or against it; the middle, assentior, = sentiendo se applicare, designates a friendly joining of one's self to any one. The act. form, adsentio, is found in Plaut. Am. 2, 2, 192; id. Rud. 4, 3, 36; Att. and Pompon. ap. Non. p. 469, 16 sq.; Verg. A. 2, 130; in Cic. only three times in epist. style (which is worthy of notice; cf. absque), Fam. 5, 2, 9; Att. 9, 9; and ad Q. Fr. 2, 1, 2; cf. Diom. p. 377 P.;but after the time of the poets of the Aug. per. it is often found, particularly in the post-Aug. histt., together with the class. mid. form, used in like manner: assensit precibus Rhamnusia justis,
Ov. M. 3, 406; 9, 259; 14, 592 al.:cum de aliis rebus adsentire se veteribus Gabinis diceret,
Liv. 1, 54:Adsensere atque etc.,
Tac. H. 5, 3; id. A. 3, 51; 3, 23; Suet. Vesp. 6; Curt. 4, 13, 4; Gell. 6, 5, 5 al.), lit., to join one in opinion, to agree with; hence, to assent to, give assent, to approve, give approval; with dat. or absol.: adsensus sum homini, Lucil. ap. Prisc. p. 801:Adsentio,
Plaut. Rud. 4, 3, 36:adsensi sunt omnes,
Vulg. Gen. 34, 24:cum saepissime tibi senatus maximis sit de rebus adsensus,
Cic. de Or. 1, 49, 214; id. Balb. 27:si ulli rei sapiens adsentietur,
id. Ac. 2, 21, 67:cui (sententiae) sunt adsensi ad unum,
id. Fam. 10, 16:quibus (verbis) adsensi sunt in conspectu meo,
Vulg. Jer. 34, 24; ib. 2 Macc. 14, 26: in quibus adsentior sollicitam et periculosam justitiam non esse sapientis, Cic. Rep. Fragm. ap. Prisc. p. 801 P.:sapientem, si adsensurus esset, etiam opinaturum, etc.,
id. Ac. 2, 21, 67:verbo adsentiri,
Sall. C. 52, 1:omnes adsensi sunt partibus dividundis,
Liv. 25, 30; 41, 24 al.:cui non adsentior,
Quint. 9, 3, 49 Spald.:ne adsentiri necesse esset,
Suet. Caes. 80 et saep.—So of conduct, to yield:quam ob rem adsentire nobis,
Vulg. Dan. 13, 20.— With neutr. acc. aliquid, cetera, etc.:non habeo autem quid tibi adsentiar,
Cic. N. D. 3, 25, 64:vitiosum est adsentiri quidquam falsum,
id. Ac. 2, 21, 68:cetera adsentior Crasso,
id. de Or. 1, 9, 35:Mihi quoque adsunt testes, qui illut quod ego dicam adsentiant,
Plaut. Am. 2, 2, 192:illud quod a te dictum est, valde tibi adsentior,
Cic. de Or. 1, 28, 126; so id. ib. 3, 48, 182.► Pass.: is (sapiens) multa sequitur probabilia, non comprehensa neque percepta neque adsensa, sed similia veri, nor assented to as perceived by sense (cf. assensio and assensus), Cic. Ac. 2, 31, 99.—And impers.:Bibulo adsensum est,
Cic. Fam. 1, 2. -
3 adssentio
as-sentĭor ( ads-, Fleck., B. and K., Halm, Weissenb.; ass-, Merk.), sensus, 4, v. dep. [sentio] (the act. form assentio, īre, was out of use even in the time of Varro, Varr. L. L. Fragm. ap. Gell. 2, 25, 9; cf. Spald. ad Quint. 1, 5, 55. The middle use of the word corresponds far better with its signif. than the active; for while adsentio prop. signif. only sentiendo accedere ad aliquem or aliquid, to make known one's inclination or feeling toward any object, whether in favor of or against it; the middle, assentior, = sentiendo se applicare, designates a friendly joining of one's self to any one. The act. form, adsentio, is found in Plaut. Am. 2, 2, 192; id. Rud. 4, 3, 36; Att. and Pompon. ap. Non. p. 469, 16 sq.; Verg. A. 2, 130; in Cic. only three times in epist. style (which is worthy of notice; cf. absque), Fam. 5, 2, 9; Att. 9, 9; and ad Q. Fr. 2, 1, 2; cf. Diom. p. 377 P.;but after the time of the poets of the Aug. per. it is often found, particularly in the post-Aug. histt., together with the class. mid. form, used in like manner: assensit precibus Rhamnusia justis,
Ov. M. 3, 406; 9, 259; 14, 592 al.:cum de aliis rebus adsentire se veteribus Gabinis diceret,
Liv. 1, 54:Adsensere atque etc.,
Tac. H. 5, 3; id. A. 3, 51; 3, 23; Suet. Vesp. 6; Curt. 4, 13, 4; Gell. 6, 5, 5 al.), lit., to join one in opinion, to agree with; hence, to assent to, give assent, to approve, give approval; with dat. or absol.: adsensus sum homini, Lucil. ap. Prisc. p. 801:Adsentio,
Plaut. Rud. 4, 3, 36:adsensi sunt omnes,
Vulg. Gen. 34, 24:cum saepissime tibi senatus maximis sit de rebus adsensus,
Cic. de Or. 1, 49, 214; id. Balb. 27:si ulli rei sapiens adsentietur,
id. Ac. 2, 21, 67:cui (sententiae) sunt adsensi ad unum,
id. Fam. 10, 16:quibus (verbis) adsensi sunt in conspectu meo,
Vulg. Jer. 34, 24; ib. 2 Macc. 14, 26: in quibus adsentior sollicitam et periculosam justitiam non esse sapientis, Cic. Rep. Fragm. ap. Prisc. p. 801 P.:sapientem, si adsensurus esset, etiam opinaturum, etc.,
id. Ac. 2, 21, 67:verbo adsentiri,
Sall. C. 52, 1:omnes adsensi sunt partibus dividundis,
Liv. 25, 30; 41, 24 al.:cui non adsentior,
Quint. 9, 3, 49 Spald.:ne adsentiri necesse esset,
Suet. Caes. 80 et saep.—So of conduct, to yield:quam ob rem adsentire nobis,
Vulg. Dan. 13, 20.— With neutr. acc. aliquid, cetera, etc.:non habeo autem quid tibi adsentiar,
Cic. N. D. 3, 25, 64:vitiosum est adsentiri quidquam falsum,
id. Ac. 2, 21, 68:cetera adsentior Crasso,
id. de Or. 1, 9, 35:Mihi quoque adsunt testes, qui illut quod ego dicam adsentiant,
Plaut. Am. 2, 2, 192:illud quod a te dictum est, valde tibi adsentior,
Cic. de Or. 1, 28, 126; so id. ib. 3, 48, 182.► Pass.: is (sapiens) multa sequitur probabilia, non comprehensa neque percepta neque adsensa, sed similia veri, nor assented to as perceived by sense (cf. assensio and assensus), Cic. Ac. 2, 31, 99.—And impers.:Bibulo adsensum est,
Cic. Fam. 1, 2. -
4 assentior
as-sentĭor ( ads-, Fleck., B. and K., Halm, Weissenb.; ass-, Merk.), sensus, 4, v. dep. [sentio] (the act. form assentio, īre, was out of use even in the time of Varro, Varr. L. L. Fragm. ap. Gell. 2, 25, 9; cf. Spald. ad Quint. 1, 5, 55. The middle use of the word corresponds far better with its signif. than the active; for while adsentio prop. signif. only sentiendo accedere ad aliquem or aliquid, to make known one's inclination or feeling toward any object, whether in favor of or against it; the middle, assentior, = sentiendo se applicare, designates a friendly joining of one's self to any one. The act. form, adsentio, is found in Plaut. Am. 2, 2, 192; id. Rud. 4, 3, 36; Att. and Pompon. ap. Non. p. 469, 16 sq.; Verg. A. 2, 130; in Cic. only three times in epist. style (which is worthy of notice; cf. absque), Fam. 5, 2, 9; Att. 9, 9; and ad Q. Fr. 2, 1, 2; cf. Diom. p. 377 P.;but after the time of the poets of the Aug. per. it is often found, particularly in the post-Aug. histt., together with the class. mid. form, used in like manner: assensit precibus Rhamnusia justis,
Ov. M. 3, 406; 9, 259; 14, 592 al.:cum de aliis rebus adsentire se veteribus Gabinis diceret,
Liv. 1, 54:Adsensere atque etc.,
Tac. H. 5, 3; id. A. 3, 51; 3, 23; Suet. Vesp. 6; Curt. 4, 13, 4; Gell. 6, 5, 5 al.), lit., to join one in opinion, to agree with; hence, to assent to, give assent, to approve, give approval; with dat. or absol.: adsensus sum homini, Lucil. ap. Prisc. p. 801:Adsentio,
Plaut. Rud. 4, 3, 36:adsensi sunt omnes,
Vulg. Gen. 34, 24:cum saepissime tibi senatus maximis sit de rebus adsensus,
Cic. de Or. 1, 49, 214; id. Balb. 27:si ulli rei sapiens adsentietur,
id. Ac. 2, 21, 67:cui (sententiae) sunt adsensi ad unum,
id. Fam. 10, 16:quibus (verbis) adsensi sunt in conspectu meo,
Vulg. Jer. 34, 24; ib. 2 Macc. 14, 26: in quibus adsentior sollicitam et periculosam justitiam non esse sapientis, Cic. Rep. Fragm. ap. Prisc. p. 801 P.:sapientem, si adsensurus esset, etiam opinaturum, etc.,
id. Ac. 2, 21, 67:verbo adsentiri,
Sall. C. 52, 1:omnes adsensi sunt partibus dividundis,
Liv. 25, 30; 41, 24 al.:cui non adsentior,
Quint. 9, 3, 49 Spald.:ne adsentiri necesse esset,
Suet. Caes. 80 et saep.—So of conduct, to yield:quam ob rem adsentire nobis,
Vulg. Dan. 13, 20.— With neutr. acc. aliquid, cetera, etc.:non habeo autem quid tibi adsentiar,
Cic. N. D. 3, 25, 64:vitiosum est adsentiri quidquam falsum,
id. Ac. 2, 21, 68:cetera adsentior Crasso,
id. de Or. 1, 9, 35:Mihi quoque adsunt testes, qui illut quod ego dicam adsentiant,
Plaut. Am. 2, 2, 192:illud quod a te dictum est, valde tibi adsentior,
Cic. de Or. 1, 28, 126; so id. ib. 3, 48, 182.► Pass.: is (sapiens) multa sequitur probabilia, non comprehensa neque percepta neque adsensa, sed similia veri, nor assented to as perceived by sense (cf. assensio and assensus), Cic. Ac. 2, 31, 99.—And impers.:Bibulo adsensum est,
Cic. Fam. 1, 2.
Перевод: со всех языков на английский
с английского на все языки- С английского на:
- Все языки
- Со всех языков на:
- Все языки
- Английский
- Немецкий